Gemeente en Wooninspectie voeren strijd tegen huisjesmelkers op.

Nergens in Limburg worden meer inbreuken op de wooncode vastgesteld dan in Heusden-Zolder. Dat blijkt uit een jaarrapport van de Vlaamse Wooninspectie. ‘Positief nieuws’, vindt schepen Thielemans.

In Vlaanderen wordt de strijd tegen huisjesmelkers opgevoerd. Huiseigenaars die verkrotte panden verhuren aan woekerprijzen, worden steeds harder aangepakt en indien nodig zelfs voor de rechter gesleept. Volgens cijfers van de Vlaamse Wooninspectie wordt die strategie onverminderd voortgezet.

Uit het zevende jaarrapport van de Vlaamse Wooninspectie blijkt dat er in 2008 ruim 1.462 overtredingen werden vastgesteld in Vlaanderen. Niet meteen een verrassing, want de Vlaamse Wooninspectie gaat er prat op dat er dit jaar een sterke stijging van het aantal acties en geverbaliseerde panden werd gerealiseerd. Met 48 processen-verbaal spant mijngemeente Heusden-Zolder de kroon in Limburg. Bilzen prijkt op de tweede plaats met 34 geverbaliseerde woningen. Sint-Truiden sluit de top drie af met 23 pv’s.

Schepen van Huisvesting en Sociale Woningbouw Isabelle Thielemans (CD&V/Plus) ontkent dat Heusden-Zolder meer huisjesmelkers telt dan de rest van Limburg. ‘Integendeel’, laat Thielemans weten. ‘De afgelopen jaren voert de gemeente een strikt en consequent beleid als het op zulke toestanden aankomt. Een logisch gevolg daarvan is een enorme toename in het aantal processen-verbaal.’

Volgens huisvestingsambtenaar Hans Raeymakers betekent het toegenomen aantal pv’s niet dat het beleid strenger is geworden. ‘Alle richtlijnen worden immers nu al duidelijk vastgesteld in de wooncode’, meldt Raeymakers. ‘Als uit een controle blijkt dat er een acuut gevaar is voor de bewoners, wordt het pand onbewoonbaar verklaard en moet de eigenaar zijn woning aanpassen.’ Tijdens die controles worden een aantal punten overlopen. ‘Overtredingen die het risico op CO-vergiftiging, brand of elektrocutie verhogen, worden meteen aangepakt.’ De Wooninspectie concentreert zich ook op gebreken in gemeenschappelijke ruimten zoals badkamers, keukens en wc’s. ‘Per kamer wordt een proces-verbaal opgesteld voor iedere overtreding’, zegt Raeymakers. Opvallend genoeg blijkt de Vlaamse wooncode in veel gevallen zelfs niet streng genoeg. ‘De reglementering werd opgesteld volgens een grootstadsituatie’, legt Raeymakers uit. ‘Hiermee tracht de overheid een evenwicht te bewaren tussen huurders en eigenaars.’

Het probleem situeert zich vooral in de omgeving van de voormalige mijncités. ‘Daar zijn nog logementen te vinden die kamers verhuren aan gastarbeiders’, aldus schepen Thielemans. Die trend wordt bevestigt door Raeymakers. ‘Vooral de recente golf van arbeiders uit Oost-Europa komt terecht in logementen in heel wat mijngemeentes. Vaak worden ze daar in te kleine kamers gehuisvest.’

Toch blijft de problematiek rond huisvesting voor inwijkelingen een oud Limburgs zeer. Zelfs gastarbeiders van de eerste generatie leven soms nog in penibele omstandigheden.

Gepensioneerd mijnwerker Miloud Kamfoudi (70) woont al sinds 1964 in een bescheiden logement aan de Koolmijnlaan. In een kamertje van amper 3 bij 8 meter vertelt hij zijn verhaal. ‘Vijfentwintig jaar lang heb ik in de mijn gewerkt’, zegt Miloud. ‘Na mijn pensioen besloot ik helemaal alleen in België te blijven. Mijn hele familie is in Marokko gebleven.’ Nu betaalt Miloud ongeveer 210 euro per maand voor een kamer met gemeenschappelijke badkamer, keuken en toilet.

Bron: Het Nieuwsblad