De Sociale Verhuurkantoren zijn ontstaan uit verenigingen van huurders. Maar ze vallen ook in de smaak bij de verhuurders. Ze staan symbool voor de alliantie die in Vlaanderen gegroeid is tussen (arme) huurders en verhuurders.

Een enquête van het Steunpunt Ruimte en Wonen van de Vlaamse overheid bij Vlaamse eigenaars-verhuurders levert een verrassende vaststelling op. Verhuren via een sociaal verhuurkantoor heeft meer voor- dan nadelen, zeggen degenen die er al ervaring mee hebben. Aanvankelijk stonden de verhuurders sceptisch tegenover die verhuurkantoren die hun woningen onderverhuren aan minder gegoeden.

De sociale verhuurkantoren worden nu wel gefinancierd door de Vlaamse overheid maar zijn destijds ontstaan uit de huurdersbonden en het opbouwwerk, met als doel de huurders ’te beschermen tegen de verhuurders’. Vooral het verlies aan ‘autonomie’ maakte de verhuurders bang: ze kunnen niet meer zelf bepalen wie er in hun woning komt; SVK’s hebben uitdrukkelijk ‘de bestrijding van de discriminatie op de huurmarkt’ als opdracht.

Maar die negatieve elementen ebben weg bij de verhuurders. Door de SVK’s zijn ze zeker dat ze hun huur ontvangen, en ze ervaren dat de kantoren de huurders begeleiden en hen ook enige discipline bijbrengen. Negen op de tien verhuurders die werken met SVK’s, willen die samenwerking verder zetten.

Maar er is meer aan de hand. Er is in Vlaanderen aan soort alliantie gegroeid tussen de verenigingen die de (armere) huurders vertegenwoordigen en de verenigingen van verhuurders zoals het Eigenaarssyndicaat. En de overheid begrijpt hun gemeenschappelijke bekommernissen.

De verklaring zit in de cijfers. In Vlaanderen is er een tekort aan huurwoningen. Amper 20 procent van de woningen wordt nog verhuurd. Voor eigenaars is het al verscheidene jaren interessanter een woning te verkopen dan ze te verhuren. Dat is in het nadeel van de armere bevolking die geen woning kan kopen en wel moet huren. Beiden willen een overheidsbeleid dat het verhuren van bescheiden woningen interessanter maakt voor de verhuurder en de huurder. En de overheid die niet genoeg eigen sociale woningen gebouwd heeft, begrijpt dat ook.

SVK’s blijken daar een antwoord op te vormen. En de Vlaamse overheid ondersteunt verhuurders ook extra door de renovatiepremies uit te breiden tot degene die via een SVK verhuren. Ze financiert ook de isolatie van zulke woningen.

Federaal is van zo’n alliantie niets te bespeuren. Toen de paarse federale regering in haar nadagen een aanpassing van de huurwet op de agenda zette, leidde dit tot hoogoplopende ideologische discussies aan Franstalige zijde.

Wallonië heeft nog 35 à 40 procent huurwoningen, Brussel nog 50 à 60 procent. Daar is geen tekort aan huurwoningen.

Bron: De Standaard