De Vlaamse Wooninspectie werd vorig jaar uitgebreid en was een pak actiever. Ze stelde 1.462 pv’s op voor gebreken in woningen en kliste 384 huisjesmelkers. Slechte elektriciteitsleidingen en afvoeren zijn de belangrijkste gebreken.

Dreigende veroordeling doet huiseigenaars vaak tot opknapwerk overgaan

24 leden telt de Vlaamse Wooninspectie. Dat is nog geen leger, maar toch al dubbel zoveel als voor 2008. Door die extra mankracht kan de dienst in zijn jongste jaarrapport (oktober 2007-september 2008) hogere cijfers voorleggen. De wooninspectie treedt op als een soort woonpolitie, die krotverhuur en huisjesmelkerij bestrijdt.

De inspecteurs stelden pv’s op voor 1.462 wooneenheden, in 442 panden. Het werkjaar daarvoor waren die cijfers respectievelijk 757 en 264. De grootste toename tekende zich af in Vlaams-Brabant en West-Vlaanderen.

Slechte elektriciteitsleidingen met elektrocutie- en brandgevaar blijven het meest voorkomende gebrek (820 feiten, in 61 procent van de onderzochte wooneenheden) (zie ook grafiek). Soms is de elektrische installatie ontoereikend en te zwaar belast. Vocht is een probleem in 30 procent van de gevallen. Wat de inspecteurs ook geregeld vaststellen, is een slechte afvoer van kachels en geisers. Daardoor ontstaat gevaar voor CO-vergiftiging.

De meeste inbreuken stellen de inspecteurs vast in de verhuur van kamers. ‘Logisch, het is de goedkoopste woonvorm. Er komen mensen op af die geen flat kunnen betalen en dus is er in die sector het meeste misbruik’, zegt Tom Vandromme, coördinator van de wooninspecteurs.

En zo komen we bij de huisjesmelkers terecht. Dat zijn eigenaars die op zo weinig mogelijk ruimte zoveel mogelijk huur willen innen. Mankementen herstellen ze niet, want dat kost geld. De inspecteurs klisten in de betrokken periode 384 huisjesmelkers – 136 meer dan een jaar voordien.

De slachtoffers zijn altijd mensen die sociaal zwak staan: mensen die in geldnood zitten, verslaafden, vreemdelingen die onze taal niet spreken en illegalen die niet durven te klagen bij de instanties. ‘Deze huurders wordt bij hun aankomst beloofd dat er snel iets aan de gebreken gedaan zal worden, maar dat gebeurt niet.’

Het belangrijkste doel van de wooninspectie is dat de situatie verbetert. Boetes en dreigende veroordelingen moeten huiseigenaars ertoe aanzetten de woningen op te knappen. Sinds eind 2007 is er een nieuw instrument voorhanden: de herstelvordering. ‘Dat werkt als een stok achter de deur,’ zegt Vandromme. ‘Wij kunnen de rechter vragen de eigenaar te verplichten herstellingen uit te voeren. Als de eigenaars weten dat dit hun boven het hoofd hangt, brengen ze de woning gauw in orde.’

Van de pv’s die de inspecteurs opstelden, leidden er 44 tot een gerechtelijke uitspraak. ‘Dat lijkt weinig, maar soms gaat het om één eigenaar die verschillende wooneenheden verhuurde’, legt Vandromme uit. Een andere verklaring voor dit lage aantal is dat sommige dossiers met een minnelijke schikking worden geregeld en dat andere worden geseponeerd. Voorts kent de inspectie niet alle vonnissen. ‘Maar wij hebben niet de indruk dat de parketten het probleem niet ernstig nemen’, zegt Vandromme.

Als de straf een geldboete is, weegt dat soms niet op tegen de woekerwinst. ‘Het opgestreken huurgeld of de woning verbeurd verklaren, heeft dan meer effect’, besluit Vandromme.

Bron: De standaard