Na veel vijven en zessen zijn de decreten op Ruimtelijke Ordening en  Gronden- en Pandenbeleid dan vrijdag toch eindelijk door de Vlaamse regering geraakt. Er waren eerst wat politieke spelletjes en slaande deuren nodig om het zover te krijgen. Het gaat immers de jongste weken niet zó goed meer in de ploeg van Kris Peeters. De affaire-Slangen en de niet-benoeming van de burgemeesters hebben zand in het raderwerk gestrooid.

Maar goed, uiteindelijk heeft het gezond verstand het dan toch gehaald en zijn CD&V, Open Vld en sp.a het eens kunnen worden over de uitvoering van een belangrijk onderdeel van het regeerakkoord.

Honderdduizenden Vlamingen zullen er vrij vlug de gevolgen van ondervinden. Zo komt er rechtszekerheid voor meer dan 400.000 woningen die tussen 1962 en 1978 zijn gebouwd. Zij worden voortaan als legaal vergund beschouwd, tenzij er een proces-verbaal of een bezwaarschrift is ingediend binnen de vijf jaar na het optrekken van het bouwsel. Zo verdwijnt een zwaard van Damocles boven de hoofden van veel Vlamingen. Een andere belangrijke wijziging is dat eindelijk eenduidige verjaringstermijnen worden ingevoerd. Gedaan met een ambtenaar die over een bouwovertreding van 30 jaar geleden valt, of buren die ruzie krijgen en elkaar de duivel aandoen met een illegale serre uit grootmoederstijd. Ook voor de weekendverblijven komt er meer rechtszekerheid.

Bij de burgers die altijd braaf de regeltjes hebben gevolgd kan dit frustratie opwekken. Dat is begrijpelijk. Wie vroeger de wet aan zijn laars lapte, wordt daar nu voor beloond. Eigenlijk kan dit niet. Maar anderzijds moet men eens de spons over het verleden durven vegen en met een nieuwe lei beginnen. Bovendien is het ook zo dat niet weinig gemeentebesturen illegale bouwwerken hebben gedoogd, of eraan hebben meegewerkt en ze zelfs hebben gestimuleerd. Het is goed dat daar een streep wordt onder getrokken.

In het nieuwe decreet Grond- en Pandenbeleid zijn er maatregelen om bouwgronden goedkoper te maken en is er veel aandacht voor de sociale woningbouw. Naast de bestaande 155.000 sociale woningen moeten er tegen 2020 65.000 stuks bijkomen. Dat is meer dan de huidige wachtlijst lang is, namelijk 55.000. De provincie Antwerpen wordt daarbij met ruim 18.000 nieuwe huizen niet slecht bedeeld.

Door in te spelen op sociale bekommernissen, wordt in één beweging de bouwsector geholpen. De komende tien jaar moet 15 miljard euro worden geïnvesteerd, waarvan 6,5 miljard door de overheid. Een en ander kan uitmonden in een betekenisvolle stimulans voor de Vlaamse economie.

Op papier ziet dat er dus vrij goed uit. Minder bureaucratie, meer rechtszekerheid, een groter aanbod van sociale woningen, zuurstof voor de bouwsector, het oogt mooi en evenwichtig. Nu de uitvoering nog.

‘The proof of the pudding is in the eating.’ Het zal er de komende jaren op aankomen de doelstellingen van de twee nieuwe decreten op het terrein te realiseren. Voor de nieuwe regels Ruimtelijke Ordening zal dat wel lukken. Die kosten geen geld aan de overheid.

Het tweede luik, dat moet zorgen voor zowel betaalbare bouwgronden als voor meer sociale woningen, is een ander paar mouwen. Wil de privésector meewerken? Zal de volgende Vlaamse regering bereid zijn om inderdaad 6,5 miljard op de bouwmarkt te gooien? Afwachten.

Bron: Gazet Van Antwerpen