Rik Mondelaers werd geboren in Bree op 7 juli 1953 in een gezin met zes kinderen. Zijn vader was burgemeester, senator en dierenarts. Mondelaers studeerde rechten en notariaat aan de KULeuven. Riks vrouw Annemie overleed in 2003. Hij woont met zijn dochters Sofie (25) en Julie (24) in Hasselt.

Na enkele jaren in een notarisstudie te hebben gewerkt, werd hij directeur van wat toen de Syndicale Kamer der Bouwnijverheid van Limburg heette. Mondelaers is nu nog directeur van de Limburgse Confederatie Bouw. De werkgeversorganisatie  telt 1.100 leden.

De Limburgse Confederatie Bouw vierde onlangs haar negentigste verjaardag. Rik Mondelaers staat bijna een kwarteeuw aan het hoofd van deze organisatie, waarvan de leden-aannemers voor een groot stuk het uitzicht van het moderne Limburg hebben bepaald. De bouwnijverheid doet het volgens Mondelaers ondanks de crisis redelijk goed in onze provincie. «Het orderboekje van de grote aannemers is nog ruim gevuld tot het einde van het jaar. De kleinere collega’s zingen het nog uit tot het einde van de zomer. Dan zal bij hen de motor wat beginnen haperen», voorspelt hij. «Maar onze sector heeft zeker nog toekomst in Limburg.»

Rik Mondelaers was wat je noemt een nakomertje, want hij werd tien jaar na het vijfde kind in het Breese burgemeestersgezin geboren. «Dat had voor- én nadelen», zegt hij. «Mijn vader was 57 toen ik op de wereld kwam en moeder had 42 jaar op de teller staan. Mijn broers en zussen waren jonge volwassenen toen ik nog kind was. Dat zorgde toch een beetje voor een dubbel generatieconflict thuis. Mijn ouders hebben ons streng en katholiek opgevoed, maar er was de nodige ruimte tot ontplooiing. Ik ben jarenlang bij de KSA geweest. Aan mijn collegetijd in Bree bewaar ik trouwens goede herinneringen. Ook mijn studentenjaren in Leuven vormden een leuke periode in mijn jeugd. Ik was lid van verscheidene Limburgse studentenverenigingen en preses van de studentenfanfare, ook al kende ik geen noot muziek.»

BOUW

«Mijn diploma rechten gaf me uitzicht op een reeks van jobs, maar omdat ik na die studies ook nog notariaat had gedaan, kon ik in het Leuvense aan de slag bij een notaris. Tot ik in 1986 in een krant een vacature zag staan voor de directeursfunctie van de Limburgse Syndicale Kamer van de Bouw. De lokroep naar de bouw en naar Limburg waren blijkbaar sterk want ik reageerde meteen op de aankondiging. Er was een vijftigtal kandidaten waarvan er uiteindelijk twee overbleven. Ik was erbij en kreeg de job omdat ik al een gezin had. De bouw klauterde toen met heel veel moeite uit één van de zwaarste crisissen die de sector na de oorlog had gekend. Geen wonder dat onze werkgeversorganisatie het ook moeilijk had. Alle hens aan dek dus. Het was onder andere mijn taak om de leden te informeren, te stimuleren en te begeleiden. De Limburgse organisatie was en is nog steeds een autonome vzw maar we zitten onder de koepel van de Vlaamse en nationale Confederatie Bouw die lobbiet bij de diverse overheden om meer te investeren in de bouwnijverheid en daar plukken wij in Limburg ook de vruchten van.»

TOPJAREN

«Vanaf einde jaren tachtig, toen de crisis voorbij was, hebben we topjaren gekend in onze provincie. Ze duurden op enkele kleine inzinkingen na tot einde vorig jaar toen de huidige crisis de kop opstak. De bouw heeft in Limburg hard meegewerkt aan de reconversie. Vooral de industriebouw deed het de jongste tien jaar zeer goed. De elkaar opvolgende Limburgplannen van de overheid hebben onze leden geen windeieren gelegd. Ook de particuliere bouw deed en doet het goed in onze provincie. Limburg heeft het jongste en het beste woningbestand van heel het land. Hier werd ook een betere kwaliteit afgeleverd. De Limburgse bouwvakkers zijn trouwens zeer gegeerd en geprezen om hun vakmanschap, hun hoge productiviteit én hun flexibiliteit. Een groot deel van de Limburgers in de afwerking pendelt elke weekdag met hun bestelwagens naar Brussel, Antwerpen en Luik.»

TOEKOMST

«Net als in andere sectoren is de bouw crisisgevoelig, maar bij ons slaat de crisis behoorlijk later toe dan in de rest van de economische bedrijvigheid. Huizen, gebouwen en wegen waaraan men begonnen is of waarvoor vergunningen zijn afgeleverd, moeten voltooid worden. Het duurt dus wat langer vooraleer wij een terugval kennen. En toch zie ik de toekomst hoopvol tegemoet. Het klinkt paradoxaal, maar we hebben ondanks de crisis ook in de Limburgse bouw een structureel tekort aan arbeidskrachten. Behoorlijk wat jobs geraken niet ingevuld. Er gaan bovendien meer Limburgse bouwvakkers met pensioen dan er jonge werkkrachten aangeleverd worden op de markt. In onze provincie zal ook de komende jaren nog behoorlijk veel gebouwd moeten worden. Er zijn nog veel woonuitbreidingsgebieden en de zogenaamde gezinsverdunning waardoor meer en meer singles apart gaan wonen zal de bouw van appartementen en kleinere woningen stimuleren. Ook in de sector van de renovatie heeft de bouw in Limburg nog veel potentieel. Omdat er zoveel gefocust wordt op energiebesparing en de verschillende overheden daarvoor niet onaardig wat subsidiëringsprogramma’s hebben uitgewerkt, zie je daarvan ook de weerslag op onze sector. Nog een positief punt voor ons: heel wat schoolgebouwen en andere openbare complexen zijn verouderd en dringend toe aan modernisering. Limburg ontwikkelt zich als toonaangevende toeristische provincie in Vlaanderen en België op een spectaculaire manier. Er moeten bijgevolg verblijfsaccommodaties worden voorzien en bijkomende infrastructuurwerken dringen zich op. Ook inzake grote én kleinere wegenwerken zijn we in onze provincie nog een aantal jaar zoet. Het nieuwe klaverblad en Lummen en de afwerking van de Noord-Zuid zijn de uitschieters. Hoe dan ook zal Limburg nog lang een belangrijke bouwprovincie blijven. Met onze Confederatie zullen we deze ontwikkelingen mee sturen en nauwgezet opvolgen. Onze 1.100 leden zijn goed voor zowat tachtig procent van de tewerkstelling en de omzetten in de Limburgse bouwsector. In onze provincie zijn ruim twintigduizend mensen rechtstreeks tewerkgesteld in de bouw. Tel daar nog een vijfduizendtal zelfstandigen bij en meerdere duizenden in de toelevering. Het is voor ons als Confederatie één van de belangrijkste opdrachten deze basisjobs minstens te handhaven. Ik wil er blijven voor ijveren, want ik ben zo verknocht aan mijn werk dat het nooit in me is opgekomen van job te veranderen.»

«Limburggevoel relativeren»

«Ik ben een echte Limburger: geboren en opgegroeid in het noorden, gesetteld in Midden-Limburg en lid van de Rotary in Borgloon. Maar toch moet je dat Limburggevoel relativeren. Ik heb in mijn leven heel veel gereisd en dan ervaar je pas dat je eigen roots deel uitmaken van een veel groter geheel.»

«Als ik in eigen land voor enkele dagen met vakantie trek, pendel ik tussen Haspengouw dat voor mij de Provence van Vlaanderen is en Knokke. Jaarlijks maak ik één grote buitenlandse reis. De laatste ging naar Vietnam en Cambodja. De echte Franse Provence is voor mij ook een geliefde vakantiebestemming.»

«Ik ben een Bourgondiër en eet graag lekker. Limburg heeft tal van zeer goede en sfeervolle restaurants. In Hasselt kan je me ‘Bij Luc Bellings aan Tafel’ en in het Italiaanse ‘Dai Cugini’ geregeld vinden. Ook Clos Saint-Denis in Vliermaal is absolute top in onze provincie als je de lat op gastronomisch vlak zeer hoog legt.»

«Echte hobby’s heb ik niet. Ik doe te weinig aan sport. Mijn lichaamsbeweging beperkt zich tot wat fietsen, maar ik lees heel veel – vooral vakliteratuur – en volg de actualiteit op de voet.»

Bron: Het Laatste Nieuws