Het Conformiteitsattest (CF-attest) dat gebruikt wordt om de kwaliteit en veiligheid van een woning op te meten en te acteren, is een nuttig beleidsinstrument, dat voorlopig niet zijn volle effectiviteit geniet door enkele bestuurlijke onduidelijkheden.

Zo signaleren de sociale verhuurkantoren op gemeentelijk vlak verscheidene problemen. De uitreiking ervan gebeurt zeer traag, of wordt zelfs botweg afgewezen door de gemeentediensten. Door sommige gemeenten wordt een vergoeding gevraagd (60 € of meer) voor de uitreiking, andere doen dit dan weer gratis.

Een tweede probleem dat de verhuurkantoren steeds vaststellen is dat er weinig lijn zit in de controles. Afhankelijk van welke instantie een controleur stuurt, worden er elkaar compleet tegensprekende conclusies afgeleverd. De gemeentediensten en de IVA Wonen hanteren wel hetzelfde puntensysteem, maar hechten blijkbaar niet hetzelfde belang hieraan. Dat geeft na-tuurlijk geen professionele indruk. Een duidelijk kader en ondersteuning aan de gemeentelijke controlediensten lijkt dan ook aangewezen.

Vlaams Volksvertegenwoordiger Marc Hendrickx stelde enkele vragen omtrent deze knelpunten aan Vlaams minister van energie, wonen, steden en sociale economie Freya Van Den Bossche (foto).

Hoeveel Vlaamse gemeenten vragen momenteel een retributie voor het vaststellen en opmaken van een CF-attest? Hoeveel doen het volledig gratis?

Ik beschik momenteel nog niet over gegevens m.b.t. de vergoeding die gemeenten vragen voor de afgifte van het conformiteitsattest. Wonen-Vlaanderen zal alle gemeenten nog dit voorjaar bevragen over het gebruik van het conformiteitsattest. Daarbij zal onder meer gepeild worden naar de kostprijs van het attest.

Geeft de administratie van de minister hierover richtlijnen aan de gemeenten? Zo neen, overweegt de minister dit te laten doen?

De gemeenten moeten rekening houden met de juridische bepalingen ter zake. In uitvoe-ring van artikel 11 van het kamerdecreet (decreet van 4 februari 1997 houdende de kwaliteits- en veiligheidsnormen voor kamers en studentenkamers) en artikel 8, §1, van de Vlaamse Wooncode (decreet van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode) heeft de Vlaamse Regering de vergoeding vastgesteld die voor de afgifte van het conformiteitsattest mag worden gevraagd. Zo bepaalt artikel 10 van het Besluit van de Vlaamse Regering van 3 oktober 2003 betreffende de kwaliteits- en veiligheidsnormen voor kamers en studentenkamers dat de vergoeding voor een kamerwoning hoogstens 62,50 euro bedraagt, te verhogen met 12,50 euro per kamer vanaf de zesde kamer, maar met een maximum van in totaal 1250 euro. Voor woningen bedraagt de vergoeding, conform artikel 22 van het Be-sluit van de Vlaamse Regering van 6 oktober 1998 betreffende de kwaliteitsbewaking, het recht van voorkoop en het sociaal beheersrecht op woningen, hoogstens 62,50 euro. De gemeente mag een lager bedrag vaststellen. Ze mag het attest dus ook kosteloos afleveren.

Gelet op het duidelijke regelgevende kader acht ik het niet opportuun hierover nog bijkomende richtlijnen te geven. Het komt de gemeenten toe hierover een weloverwogen beslissing te nemen.

Geeft de administratie van de minister richtlijnen aan de gemeenten over de maximale duurtijd van een CF-attest door hun diensten? Zo neen, overweegt de minister dit te laten doen?

Ook over de geldigheidstermijn van het conformiteitsattest is de regelgeving voldoende duidelijk. Een conformiteitsattest is in principe tien jaar geldig, tenzij er wordt vastgesteld dat de woning of kamer niet meer voldoet aan de elementaire veiligheids-, gezondheids- en woonkwaliteitsvereisten. In dat geval kan het attest ingetrokken worden door het college van burgemeester en schepenen of de gewestelijk ambtenaar. Daarnaast vervalt het conformiteitsattest van rechtswege als de woning of kamer ongeschikt, onbewoonbaar of overbewoond wordt verklaard of als er aan de woning of kamer ingrijpende werken worden uitgevoerd.

Welke oplossing ziet de minister voor het voorkomen van afwijkende conclusies door de IVA Wonen en gemeentelijke controlediensten?

Op 1 februari 2008 is er een nieuw technisch verslag voor het onderzoek van de kwaliteit van woningen en kamerwoningen in gebruik genomen. Het spreekt voor zich dat alle betrokkenen enige tijd nodig hadden om met dit vernieuwde instrument vertrouwd te raken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er in het begin een aantal interpretatieproblemen opdoken, ook al had de administratie de nodige initiatieven genomen om zoveel mogelijk gelijkvormigheid in de wijze van beoordeling te bekomen. Zo werd over het gebruik van het nieuwe technische verslag een uitgebreide handleiding verspreid. Daarnaast heeft Wonen-Vlaanderen ten behoeve van de betrokken besturen en organisaties vormingssessies gegeven. Die worden trouwens ook nu nog op regelmatige basis georganiseerd.

Ondanks die inspanningen worden op het terrein inderdaad nog altijd af en toe afwijkende quoteringen vastgesteld. Ik deel uw bezorgdheid hierover en zal daar zeker de nodige aandacht aan geven. Ik wil evenwel eerst de evaluatie van het vernieuwde technische verslag waarmee ik het Departement RWO heb belast, afwachten. Ik ga ervan uit dat de pijnpunten in die evaluatie naar voor zullen komen, en dat het mij zal toelaten om een gerichte aanpak uit te werken. Los daarvan blijft het noodzakelijk dat alle woningcontroleurs (zowel van de Wooninspectie en Wonen-Vlaanderen als van de gemeenten) een degelijke en gelijkvormige opleiding kunnen genieten en zich vervolgens op regelmatige basis kunnen bijscholen. Ik onderzoek momenteel welke initiatieven daartoe bijkomend genomen kunnen worden.

Bron: Marc Hendrickx / Freya Van Den Bossche