Britten kunnen hun hypotheek niet meer betalen

Steeds meer Britse huizenbezitters worden het slachtoffer van de kredietcrisis. Zij verliezen hun woning, omdat zij de hypotheek niet meer kunnen betalen. In zes maanden kunnen ze op straat staan. ‘Mensen hebben zich veel te veel in schulden gestoken, maar kun je ze het wel verwijten?’

De kasten met gele dossiers in het kantoor van het Citizen Advice Bureau (CAB), de belangrijkste liefdadigheidsorganisatie die mensen met financiële problemen helpt, puilen uit. Het kantoor in het stadje Bideford vlakbij de kust in Noord-Devon wordt overstelpt met mensen die om hulp vragen. ‘Tot nu toe was de kredietcrisis iets wat op televisie was’, zegt adviseur Mark Bexley, ‘maar nu begint het de mensen in de straat te raken.’

Iedere dag melden zich gemiddeld twee nieuwe cliënten. Het gaat bijna allemaal om schuldsaneringen. Een groot aantal dreigt zijn huis te verliezen, zoals Neil Parkin (29). Zijn bedrijfje, dat huizen opknapt, zag de opdrachten door het instorten van de huizenmarkt snel opdrogen.

Parkin moest zijn vier medewerkers ontslaan, maar uiteindelijk ging ook zijn eigen inkomen zodanig achteruit dat hij moeite kreeg om de hypotheek op zijn bungalow nog te betalen. Zijn huis is bovendien 223.335 euro minder waard dan waarvoor hij het zelf had gekocht. Hij moet voor de rechtbank verschijnen en zijn huis wordt waarschijnlijk in beslag genomen. Hij zal zichzelf failliet laten verklaren.

Het taboe op schulden is zo groot, dat mensen pas om hulp vragen als het al te laat is, zegt Stephen Davis, directeur van het CAB. ‘Mensen negeren de brieven van de schuldeisers, vegen ze onder het tapijt. In onderhandelingen met de schuldeisers kunnen wij veel problemen oplossen, maar dan moeten zij wel eerder komen.’

Veel mensen – vaak degenen die nog niet zoveel jaren geleden in de markt zijn gestapt – raken in de problemen wanneer zij hun baan verliezen of wanneer zij hun hypotheek moeten oversluiten als de rentevaste periode is afgelopen. De noodlijdende banken bieden nu vervolgens veelal de standaard duurdere variabele rente. Als het huis dan vervolgens ook nog eens flink minder waard is geworden dan waarvoor mensen het hebben gekocht, zijn zij geneigd de handdoek in de ring te gooien.

‘My home is my castle’ (Mijn huis is mijn kasteel) luidt een veelzeggend Brits gezegde. Kinderen krijgen het met de paplepel ingegoten dat het belangrijk is om zo snel mogelijk de huizenladder op te klimmen. Dat werd door de enorme prijzenstijgingen in de afgelopen tien jaar steeds moeilijker, maar dankzij royale hypotheekvoorstellen van de banken – hypotheken van meer dan vijf keer het jaarinkomen of van 120 tot 130 procent van de koopsom – slaagden mensen er toch in om hun droom te verwezenlijken.

‘En iedereen is altijd wijsgemaakt dat onroerend goed altijd in waarde stijgt’, zegt een kritische Davis, die de problemen lang zag aankomen. ‘Mensen hebben veel te zware lasten op zich genomen. Maar tegelijkertijd kun je zeggen dat zij daartoe gedwongen waren, hier in deze regio. Ze moesten zich wel zwaar in de schulden steken om op de huizenladder te komen.’

Banken waren ook enorm kwistig met het verlenen van consumentenkredieten en creditcards met nul procent rente. De consumptiegedreven Britten gaan gebukt onder een Mount Everest aan persoonlijke schulden van meer dan 1.700 miljard euro. Davis noemt het voorbeeld van twee bejaarde zusters die samen meer dan 260.000 euro aan creditcardschulden hadden.

En in een recessie die steeds harder begint te bijten, verwacht iedereen dat het aantal gedwongen verkopen nog flink zal gaan stijgen. Sommigen vrezen een vergelijkbare crisis als begin jaren negentig toen veel Britten hun huis verloren. Toen schoot de rente als een raket omhoog, nadat het pond uit het Europese wisselkoersmechanisme was gespeculeerd.

De rinkelende telefoon van het caravanpark Tarka net buiten Barnstaple is wat dat betreft een veeg teken. Sinds een maand of tien informeren talloze mensen bij eigenaar Jim Penny of ze op zijn caravanpark kunnen wonen. ‘Ik heb een vakantievergunning. Ik moet iedereen helaas de deur wijzen. Ik zou anders een fortuin kunnen verdienen.’

Bron: De Standaard