De Chinese overheid maakt zich zorgen over de torenhoge vastgoedprijzen in Peking. De prijzen schieten zo snel de hoogte in, dat de middenklasse zich onmogelijk nog een eigen huis kan veroorloven.

Beleefd en efficiënt bedient Xing Xina een lange rij klanten in de bank waar ze werkt. De gesprekken gaan over interestvoeten, hypotheekleningen en speculatie op de Chinese vastgoedmarkt. Vrijwel alle klanten in de Hong Kong en Shanghai Bank (HSBC) zijn van plan een huis te kopen.

Maar Xing zelf bezit geen huis, en haar glimlach verslapt even bij de vraag. “Niemand van mijn collega’s hier kan het zich veroorloven een huis in Peking te kopen”, zegt ze. “We huren of wonen bij onze ouders. Maar de klanten hier kopen als gekken vastgoed op.”

Records
De scène is hetzelfde in veel banken in de grote Chinese steden, en er wordt steeds vaker geklaagd door de middenklasse die de belangrijkste steun vormt voor het communistische regime in China. De vastgoedprijzen in Peking hebben alle records gebroken en zijn in drie jaar tijd 40 procent gestegen. Een vierkante meter residentieel vastgoed kost momenteel gemiddeld 26.000 yuan (2.845 euro), maar het gemiddelde maandinkomen is amper 2.000 yuan (219 euro). Uit een recent onderzoek van de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen bleek dat 85 procent van de stadsgezinnen zich geen eigen appartement kan veroorloven.

Dilemma
Net als de boeren voelt de Chinese middenklasse zich steeds meer gefrustreerd omdat ze geen vruchten plukt van de economische vooruitgang. Maar de sociale consequenties zijn maar een deel van het probleem. De vastgoedbel vormt ook een internationaal dilemma voor de Chinese regering. Die wil de Verenigde Staten ervan overtuigen dat ze de binnenlandse consumptie wil aanzwengelen, maar uit studies blijkt dat de torenhoge prijzen die binnenlandse consumptie temperen.

Volgens econoom Yin Zhongli van het Institute of Finance and Banking hebben de hoge prijzen de voorbije tien jaar zo’n 10 biljoen yuan (1 biljoen euro) aan Chinese consumptie gekost. “Het is een fortuin dat van de consument naar de vastgoedsector gegaan is”, zegt hij. “Het is een van de belangrijkste oorzaken waarom de consumptie zo klein is en waarom de Chinese economie zo onevenwichtig is.”

Wang Weihua, een vastgoedmakelaar die spaarde voor een auto en een flat, heeft de droom van een auto inmiddels opgegeven. “Ik was erg hoopvol toen de huizenprijzen begonnen stijgen in aanloop naar de Olympische Spelen”, zegt ze. “Het was goed voor de zaken en ik kon meer commissie verdienen. Maar het gebeurde allemaal te snel. De prijzen zijn te hoog, en ik kan enkel nog voor een appartement sparen en hopen dat de markt wat afkoelt.”

Melkkoe
De Chinese overheid vertoont sinds kort tekenen van bezorgdheid over de economische en sociale gevolgen voor de stabiliteit van het land. De voorbije weken nam ze een aantal maatregelen om de vastgoedkoorts te temperen. Zo werden 78 conglomeraten die door de overheid gecontroleerd werden, teruggetrokken uit de vastgoedsector. De Centrale Bank beperkte de leningen voor vastgoed, commerciële banken moeten de hypotheekrentes verhogen en lokale overheden mogen niet langer speculatief investeren in vastgoed.

Maar deskundigen twijfelen aan de ernst van die inspanningen. Ze wijzen erop dat machtige monopolies die gesteund worden door de regering het meeste voordeel halen uit de vastgoedkoorts, en dat Peking daar niet snel zal tegen optreden. “In veel steden zijn de belastingen op de landrechten goed voor meer dan de helft van de overheidsinkomsten”, zegt Yin. “Het is een melkkoe voor de lokale leiders.”

Bron: De Morgen