Cassilda Tournoy (84), nog even bewoonster van het enige huis aan de zeedijk in Mariakerke.

Nadat ze 55 jaar lang op het gelijkvloers een winkeltje uitbaatte, heeft de 84-jarige Cassilda Tournoy dan toch haar huis op de zeedijk verkocht.
‘Ik heb al zoveel geweend’, zucht Cassilda Tournoy. De sympathieke dame van 84 is aan haar laatste hoogseizoen toe in haar met speelgoed, souvenirs en strandartikelen volgestouwde winkeltje op de zeedijk in Mariakerke. Kranig, dat wel, maar de knieën willen zo goed niet meer mee. Volgend jaar in juni moet ze haar huis verlaten. Ze heeft het vorige maand immers aan een projectontwikkelaar verkocht die het zal afbreken om er een zeven verdiepingen hoog gebouw met het o zo kostbare zeezicht op te richten. Hiermee verdwijnt een stukje geschiedenis en een van de enige resterende winkeltjes in z’n soort. Gekneld tussen twee mastodonten is het bovendien een ongewone blikvanger in de lange muur op de zeedijk, een verademing in een zee van beton.

‘Ik woonde tijdens mijn jeugd met mijn ouders aan de Nieuwpoortsesteenweg’, begint ze haar verhaal. ‘Vader en moeder, en mijn grootouders voor hen, brachten destijds de badkarren naar het strand tot aan de waterlijn. Die karren werden toen getrokken door stevige paarden. Mijn vader heeft zelfs ooit nog koning Albert I en koningin Elisabeth met hun badkar naar het strand gebracht.’

Voor het gezin Tournoy was de Tweede Wereldoorlog een keerpunt. ‘Ons huis sneuvelde in de oorlog en we moesten noodgedwongen andere oorden opzoeken.’ Met de oorlogsschade die het gezin later opstreek, kocht vader Tournoy een stukje grond op de dijk in Mariakerke en bouwde er in 1954 een woning met op het gelijkvloers een winkel voor strandartikelen en daarboven twee appartementen, waarvan één voor eigen gebruik. Het andere diende om te verhuren. ‘Mijn moeder stierf echter datzelfde jaar,’ gaat Cassilda verder,’ en vader en ik baatten samen de zaak verder uit. Je kon de zeedijk van toen helemaal niet vergelijken met de huidige toestanden. Dat waren hier voornamelijk allemaal duinen, met bunkers en een occasionele woning. Niet ver van ons bevond zich een patisserie en dat was het toen zo ongeveer. Vader werd later ziek en stierf in 1962. Ik heb hem altijd hier verzorgd.’

Cassilda bleef boven de winkel wonen en verhuurde het andere appartement. ‘Ik koos er bewust voor om niet het hele jaar door te verhuren, maar alleen tijdens de paasvakantie en in de maanden juni, juli en augustus. Na het zomerseizoen was ik doodop en ik wou de last en problemen van permanente bewoning er niet bij. De winkel was in die tijd open tot middernacht. Nadien moest ik alles nog opkuisen om er de volgende morgen om 7 uur weer te staan. Nu doe ik het wat kalmer aan en sluiten we rond 18.30 uur, maar ik ben ook al wat ouder hè.’

De meeste huurders van het appartement werden vaste klanten en goede vrienden van Cassilda. ‘De prijzen waren toen zeer democratisch en vallen natuurlijk niet meer te vergelijken met nu. In de jaren zestig vroeg ik bijvoorbeeld 1.200 Belgisch frank – zo’n 30 euro – voor een verblijf van twee weken in de paasvakantie. Met verloop van tijd gingen de prijzen vanzelfsprekend de hoogte in, maar ze bleven binnen de perken. In de zomermaanden vroeg ik op het laatst rond de 850 à 1.000 euro, per maand welteverstaan.’

Cassilda zag in de loop der jaren de zeedijk van aanzicht veranderen. De bouwwoede sloeg aan zee meer en meer toe en ook in Mariakerke begon de zeedijk volgebouwd te geraken. ‘Het ging plotseling zeer snel, inderdaad. De miserie begon voor mij in de jaren negentig toen een projectontwikkelaar naast haar deur een reusachtig complex zette. ‘Die mens is destijds meermaals komen aandringen opdat ik mijn huis zou verkopen en bood zelfs tot 500.000 euro, maar ik heb steeds geweigerd. Hij was trouwens niet de eerste. Zo viel een projectontwikkelaar mij constant lastig. Hij zei arrogant dat hij zou blijven komen en me niet gerust zou laten tot ik aan hem zou verkopen. Hij heeft noodgedwongen moeten opgeven. Jamais zou ik het aan hem verkocht hebben.’

En toch maakte Cassilda onlangs van haar hart een steen en verkocht ze het pand aan de groep Sleuyter. ‘Eerlijke en serieuze mensen’, zegt ze. ‘Ik ben 84 geworden en mijn gezondheid is niet je dat meer. Op vijf minuten tijd was de zaak geklonken. Neen, ik vertel u niet hoeveel ik er voor kreeg, maar het is wel wat meer dan die 500.000 euro van destijds. Maar ik doe dit voor mijn kinderen.’

‘Maar na 55 jaar bezorgt me dit toch veel verdriet, hoor. Vooral nu ik besef dat ik aan mijn laatste seizoen toe ben in mijn winkeltje. In het nieuwe project komt er op het gelijkvloers opnieuw een zaak, en ik hoop dat mijn kleinzoon Mitch dan de familietraditie zal kunnen voortzetten, maar dat blijft afwachten.’

Bron: Het Nieuwsblad