Antwerpen wordt stilaan het slachtoffer van zijn succes. Omdat het opnieuw hip is om in de stad te wonen, dreigt vastgoed onbetaalbaar te worden. En dus wordt een eigen huis een onbereikbare droom. De spreekwoordelijke baksteen begint wel heel zwaar op de maag te liggen van de Vlaming, én de Antwerpenaar. De woningmarkt deelt voorlopig niet mee in de klappen van de crisis, vooral vanwege de erg lage interestvoeten. De huurders worden mee het slachtoffer van de hoge prijzen.

Eigenaars – in eerste instantie kleine eigenaars met één eigen huis – zal je minder horen klagen. Want zij zien hun investering renderen. En noemen zelfs de socialisten een eigen huis niet ‘het beste pensioen’?

De overheid heeft weinig grip op de huizenmarkt en dat is wellicht maar goed ook. Of willen we allemaal in woonkazernes gaan wonen, met alle bijbehorende problemen? Neem bijvoorbeeld de Seefhoek en Borgerhout, 15jaar geleden nog twee kansarme sukkelwijken. De stad concentreerde alle steunmiddelen op de Seefhoek, maar ondanks de miljardenstroom is daar nog altijd geen kentering. In tegenstelling met Borgerhout, waar de steun tien jaar geleden opdroogde maar dat stilaan toch uit het dal begint te kruipen, vooral door de kunstenaarskolonies. Langzaam maar zeker is daar een opleving bezig, vergelijkbaar met die van Zurenborg en het Zuid twintig jaar geleden.

De stad grijpt dan ook beter niet té stevig in, al moet ze wel een sociale mix garanderen. Niet via woonkazernes, wel door sociale woningen te bouwen in ontwikkelingszones of andere buurten waar verdringing dreigt. Zo creëer je een leefbare stad voor iedereen. Maar ook de stadsrand moet eindelijk zijn verantwoordelijkheid nemen met het oog op die sociale mix. Want nu zijn bijvoorbeeld Brasschaat en Schilde villa-reservaten. Daartussen moet toch ook wel ergens plaats zijn voor een sociale woning?

Bron: Het Nieuwsblad