Het zijn barre tijden, ook voor de bouwers van Rotterdam. Na voorspoedige jaren verscheen vorig jaar het spook ten tonele dat kredietcrisis heet, en alles werd anders.

Ook wethouder Karakus (bouwen en wonen) moet alle zeilen bijzetten om de bouw van woningen en kantoren op gang te houden.

Neem nu Spangen. Eind vorige eeuw klonk het haast als een vloek: als je narigheid wilde zien, moest je dáár naartoe gaan. Dichtgespijkerde panden, kaalslag, troep op straat, drugsproblemen. Zou het ooit nog goed komen met deze volkse woonwijk, aan het randje van Rotterdam-West? Nu, ruim tien jaar later: het is bijna een juichverhaal. Mooie renovatie en nieuwbouw staan zij aan zij, er is ruimte voor kinderen om te spelen, de overlast die de buurten toen teisterde is drastisch afgenomen.

,,Spangen valt vooral op door de snelle toename van tevredenheid onder bewoners over de situatie waarin zij leven,’’ zo wordt geconcludeerd in het rapport ’Stand van het Wonen’, de leidraad voor het stadsbestuur waar het gaat om bouwen en wonen in de stad.

Daarin is Spangen het lichtend voorbeeld. Want door de bank genomen ging het de goede kant op met Rotterdam. Er werd steeds meer gebouwd, veel eengezinswoningen en twee-onder-een-kappers, en er werden volop panden opgeknapt; het uitgangspunt om 4500 corporatiewoningen te verbeteren lijkt ruimschoots te worden overschreden.

Voorspoed. Althans, tot 2008. De kredietcrisis hakte er ook in Rotterdam flink in. Zie de braakliggende terreinen in de stad, de gebarricadeerde huizen in een wijk als Hillesluis, de stilstand.

Is Hillesluis het nieuwe Spangen?

Karakus: ,,Als je in het centrum iets bouwt, dan is het meteen verkocht of verhuurd. In Hillesluis is dat niet het geval, daar zijn de investeringen die je doet voor een deel onrendabel. Er moet dus heel veel geld bij om daar betaalbare woningen te bouwen. Dat haalt het tempo er uit.’’

En stilstand is achteruitgang. Want zonder een voorraad goede, nieuwe woningen dreigen degenen die de stad zo graag binnenboord wil houden – de dertig procent sociale stijgers – de biezen te pakken en in het ergste geval de stad te verlaten. Of zelfs de regio.

,,Met name voor Rotterdam heeft de kredietcrisis een enorme impact. Want we zaten hier al krap. Wat we alleen niet moeten doen, is in paniek raken en afwijken van ons beleid. We bouwen nu naar behoefte, en dat is kwaliteit.’’

De cijfers in de Grote Woontest liegen er niet om: zestig procent van de Rotterdammers overweegt te verhuizen, maar tachtig procent van die groep wil wel ‘in de buurt’ blijven. ,,Wat we in het verleden fout hebben gedaan, is te eenzijdig bouwen. Vooral appartementen. Terwijl er juist behoefte was aan eengezinswoningen. Daar moeten we fors op inzetten. Dat zijn we nu aan het wijzigen, en ook dat kost tijd.’’

Zorg is er volop, meldt Karakus, want ook als het dieptepunt van de economische crisis achter de rug is, zullen de gevolgen nog lang voelbaar zijn. ,,Als we productie van woningen niet kunnen doorzetten, dan stagneert de boel over een jaar of twee. Wat je dan krijgt is dat er een schaarste ontstaat en de prijzen van de woningen gaan stijgen.’’

De voortekenen zijn alles behalve gunstig. Veel projecten worden doorgeschoven na het tweede deel van het jaar, in de hoop dat de zaken er dan florissanter voorstaan. ,,Niet erg, áls ze dan maar starten.’’

Stilstaande bouwkranen. Het moet huiveren zijn voor een wethouder bouwen en wonen. ,,Dat is niet helemaal waar. Zo is na 17 jaar discussie van de week eindelijk de eerste paal geslagen voor de Blaaktoren. Nul procent verhuurd, nul procent verkocht, maar wel gestart. Dat geeft aan dat men vertrouwen heeft in de Rotterdamse markt.’’

Bron: AD.nl