In heel wat gemeenten aan de Kust, in de grensregio met Nederland en in de Vlaamse Rand rond Brussel is bouwgrond vaak onbetaalbaar geworden voor jongeren die bij voorkeur in eigen streek willen blijven wonen.

Dat is geen nieuw fenomeen. Al jaren wordt het modale gezin op bepaalde plaatsen in Vlaanderen uit de markt geprijsd door kapitaalkrachtige nieuwkomers, wat leidt tot sociale verdringing. De Noorderkempen oefenen een grote aantrekkingskracht uit op vooral Nederlanders. In de Rand rond Brussel gaat het om ambtenaren van de internationale organisaties met het bijbehorende honorarium, om Franstaligen die Brussel ontvluchten of die in Brussel komen werken, maar zich niet in de stad willen vestigen. Die inwijking van mensen buiten de streek heeft tot gevolg dat veel jonge mensen geen andere uitweg meer zien dan weg te trekken uit hun gemeente en elders hun geluk te zoeken. De Vlaamse regering komt deels tegemoet aan de klachten van de oorspronkelijke inwoners van de betrokken gemeenten via de invoering van een voorrangsbeleid dat de mogelijkheid van betaalbaar wonen in eigen streek voor een aantal mensen realiseert.

De toepassing van het systeem is beperkt en zal de immobilliënsector allerminst overhoophalen. De regeling geldt uitsluitend voor woonuitbreidingsgebieden, niet voor woongebieden.  Wie een bouwgrond wil verkavelen, is niet gebonden door de regeling als die percelen reeds als bouwgrond werden ingekleurd. De criteria voor wie in aanmerking komt om ‘goedkopere’ bouwgrond aan te kopen, zijn behoorlijk ruim uitgeschreven. Zo kan iedereen in een bestaande verkaveling een appartement of een woning kopen. Daar verandert niets aan.

Al dan niet Nederlands spreken is niet een van de voorwaarden. Toch zien de Franstaligen in de Rand hier een verborgen agenda van de Vlaamse regering in, een nieuw middel om de verfransingsdruk in de Vlaamse gemeenten met faciliteiten tegen te gaan, terwijl het hier toch duidelijk om een sociale maatregel gaat. Ze zouden best een toontje lager zingen, want N-VA-Kamerlid Ben Weyts kwam een soortgelijke maatregel van de Waalse regering op het spoor die zonder veel ruchtbaarheid werd uitgevaardigd. Gezinnen waarvan één lid drie jaar in een gemeente woont, krijgen voorrang bij de toewijzing van een sociale woning. Waarom is de beslissing van de Vlaamse regering dan alweer een communautaire pesterij?

Bron: Gazet van Antwerpen